Porqué un pedazo de mi corazón se quedó allá

Waarom was ik bijna een half jaar geleden zo bang om dat vliegtuig in te stappen?

Waarom was ik bang om Nederland, mijn bekende wereldje achter te laten ?

Waarom zat ik maanden van te voren al in de stress over of ik wel of niet zou gaan?

Waarom dacht ik dat ik het niet zou kunnen?

Waarom kon ik de hele heenreis wel huilen ?

Waarom voelde ik me zo ongelooflijk klein daar in die grote wereld?

Waarom dacht ik, dat ik door weg te gaan zoveel zou kwijtraken?

Het onbekende, groot, immens, je hebt er geen beeld bij, je bent ‘alleen’, je weet niet waar je heen gaat, waat je terecht komt, of je daar überhaupt wel goed aankomt en hoe, wat je daar ziet, tegenkomt, voelt, hoort, ruikt, meemaakt, beleefd..

Daarom.

Met die vragen en twijfels vertrok ik 5 en halve maand geleden vanuit nederland. Natuurlijk ook met nieuwschierigheid naar en zin in het onbekende, maar eerlijk gezegd vond ik het allemaal best eng.

Wat ik daar nu van kan zeggen is heel simpel, misschien makkelijk gezegd, maar wat ik ervan heb geleerd, is dat je van dat grote, onbekende, in dit geval, zelf het beste van moet maken, en zeker ook kan. Het is maar net wat je ermee doet, hoe je ermee omgaat. Ja ik ging met twijfels en angsten weg, maar eenmaal heel aangekomen ben ik open gaan staan voor alles wat me overkwam…

Mijn laatste week in Mexico was hektisch, moeilijk, vol, leuk en heerlijk. Ongelooflijk dubbel dus. Het één na laatste weekend in Manzanillo, waar ik met Marije een groep hele leuke mensen heb leren kennen (waarom gebeurd dat nou altijd op het eind) waar we de hele nacht mee hebben zitten kletsen, totdat we de dag erna spontaan besloten om savonds toch nog maar met ze mee naar een verjaardag te gaan, waarna we snachts de bus naar Colima pakten. En zondag de hele dag heeel moe waren.

Gewerkt met Victor en Ezequiel aan ons toneelstukje, bijna elke dag, wat aan het eind van de week afmoest. Wat heel leuk is geworden, waardoor ik ontzettend trots op ze was. Lea en de vrijwilligers kwamen kijken. Ezequiel was heel zenuwachtig, hij stelde het moment van opkomen maar uit en uit. En dan toch, na een opgestoken duim en wat bemoedigende woorden, stond hij op het toneel. Trots, met een gigantische glimlach heb ik toegekeken. Wat heerlijk om ze zo te zien spelen, veel beter dan wanneer we oefenden, ze stonden er gewoon en dat was mijn doel. Het is gelukt.

En dan Vanessa, en haar zusjes, die
niet meer teruggekomen zijn.. De hele week toch maar blijven hopen, ze nog minimaal 1 dagje te zien… het mocht niet zo zijn… het enige wat ik kan is hopen dat het goed met ze gaat, ze op een veilige, liefdevolle plek zijn, zoals die schatjes verdienen…

Dinsdagavond toch nog een avondje naar Chupe&Go met ook de nieuwe vrijwilligers die net een weekje aangekomen waren. Superleuke avond gehad, daar begon het afscheid nemen al, van de mensen die ons daar toch al wel kenden..

Foto’s printen.. wel 300 dus jullie hebben wat kijkvoer nu ik terugben.

Nog even op het laatste moment een tattoo laten zetten.!! Een hele mooie bloem die ik veel in mexico heb gezien, op mn enkel die me voor altijd aan deze supertijd zal herinneren :D

Spelen met de kids, nu het nog kon… ze ’s avonds naar bed brengen, verhaaltjes voorlezen..

Hangen met de ouderen ’s avonds bij het basketbalveld.

Taarten kopen voor de kids, voor bij het eten vrijdagmiddag. Ik ben pas zaterdag pas vertrokken, maar veel kids worden vrijdagavond opgehaald dus daarom toen maar afscheid genomen..
Stond ik daar op een krukje midden in de eetzaal, vrijdagmiddag: ‘morgen vertrek ik weer naar nederland, wil graag van jullie afscheid nemen en ik heb voor jullie taart na het eten. Dankjullie wel voor alles, ik heb echt een van de mooiste tijden van mn leven gehad… snik.snik.snik’ daar ging ik dus.. half snikkend, nog eruit gekregen dat ik ze nooit zal vergeten, en toen werd ik al overspoeld door een menigte kids die op me afdook om me te knuffelen. Zo lief, en zo heerlijk bevorderend voor je tranen.. ;) iedereen kwam langs om een knuffel te geven… nou dat was nog maar het begin, want sinds toen bleef ik afscheid nemen. Steeds als iemand me zag: ‘Francis francis ga je al weg, ik wil een knuffel!’

Ook het afscheid nemen van het personeel, vooral de keukendames, Dahlia en Teresa viel zwaar. Ik had een fotocollage gemaakt met heel veel fotos van de kids etc, om in de eetzaal op te hangen. Toen ik bij ze kwam om het te geven, en afscheid te nemen, barstten ze 1 voor 1 in tranen uit, uiteraard ging ik daarin mee. Ik moest goed op mezelf passen, en vooral heel snel terugkomen, want ik was als een dochter voor haar, zei Dahlia.. ook zoiets wat ik nooit zal vergeten.

Natuurlijk kwam van het tassen pakken niet veel terecht die dagen. Met al mn goeie voornemens om alles op tijd te regelen stak mijn uitstelgedrag weer de kop op. Dat ben ik dus nog niet afgeleerd ;)

Vrijdagavond had ik alles geregeld wat ik wilde regelen. Het toneelstukje was gespeeld, het was gelukt, Lea is tevreden, we hebben nagepraat over mijn proces hier, over het werk, en het is goed!

Verder was ik weer langs de eetzaal geweest om nog eens afscheidsknuffels uit te delen, had nog een uur lopen ouwehoren met Carlos, Pepe, Raul en Fabiana die die avond zouden vertrekken naar een scouting kampje. Vond het ook moeilijk om van hun afscheid te nemen, toch ook wat opgebouwd met een paar ouderen, dat duurt langer maar als het eenmaal lukt is het heel leuk, we hebben veel over dingen gepraat.

alléén mijn kamer was nog een gigantische teringzooi. Maar ach, had toch heel de zaterdag nog, toch?!

Dus samen met Marije de bus gepakt naar Manzanillo, om nog één keer afscheid te nemen van onze vriendjes daar ! weer zo’n heerlijke spontane actie, al kwamen we wel pas rond half 1 aan. Toch een superavond gehad, beetje rondgehangen geouwehoerd en op hun lekker gekke leuke muziek gedanst. rond 4 uur maar weer de bus gepakt omdat ik toch nog wel veel moest doen de dag daarna… zaterdag alsnog een hele tijd lopen uitstellen… ik was continue bezig met de kids die weggingen.. ze worden namelijk opgehaald maar je weet niet hoe laat, dus ik liep steeds naar buiten om te kijken of er weer iemand wegging waar ik nog afscheid van moest nemen..

Uiteindelijk in het begin van de middag toch maar begonnen met inpakken. Pfoeh, ik heb me toch een hoop! Veeeeel onzin weggegooid maar toch, ben met 3 dikke tassen teruggekomen. Maargoed, ook dat hoort erbij :D heb ferry helaas 3 keer moeten uitstellen voor het wegbrengen naar het busstation. Ik dacht ach, 6 uur savonds lukt makkelijk. Maar nee, dus ik vroeg, is 7 uur ook goed dan kan ik nog eten. Toen was het 7 uur en was ik druk bezig met Victor zoeken. Daar had ik nog geen afscheid genomen en dat vond ik wel heel belangrijk. Hij had het er nogal moeilijk mee, en ik ook.. je bouwt toch wat op door met iemand te werken..

Dus om 7 uur.. ‘Ehh.. Ferry, is het goed als ik nog even ga eten..?’ om half 8 was ik dan eindelijk zover.

Met Marielle, Annemiek en Marije, ons superleuke die-hard overblijfsel groepje :D de auto ingestapt. Op de hoek van de straat.. ‘FERRY! STOP! MIJN PASPOORT!’ en ja hoor, had ik mn paspoort op de bank bij Marije en Marielle laten liggen :O volgens mij mocht ik gewoon niet weg eigenlijk..
Maargoed, take 4 en het ging goed. Aangekomen op het busstation bleek er vrij snel een bus naar
Guadalajara te vertrekken.. het afscheid met mn overblijfselgroepje viel ook nogal zwaar, toen de bus wegreed drong het ook eigenlijk pas echt door.. zat ik daar in die bus,’savonds, zonnebril op om me te verstoppen ;) ik heb een supermooi boekje gekregen wat Marielle, Marije en Annemiek voor me in elkaar gezet hebben met tekeningen en fotos van de kids, en een verhaaltje van elke vrijwilliger. :D! in guadalajara zat ik dan, in mn eentje op een kamer in een hotelletje.. heel raar, dus heb maar de muziek hard aangezet en ben in het boekje gaan lezen.. was supermooi om te zien, het is echt een mooi aandeken! Dus als ik zin heb in tranen en heimwee .. :P hehe, nee, belangrijkst, in een overdosis ongelooflijk mooie herinneringen weet ik wat ik moet hebben.. Gracias chickas!

Zondag nog lekker door Guadalajara en Tlaquepaque, een dorpje vlakbij gelopen. Dat dorpje bestond bijna één en al uit kunst, galerijen, souveniers, typische mexicaanse dingen dus superleuk om te zien.

In de loop van de dag werd ik toch wel steeds zenuwappiger, eten ’s avonds was nogal moeilijk. Daarna de taxi gepakt naar het vliegveld, ingechekt en me voorbereid op een laaaaange reis van zo’n twee dagen. Eerst van Guadalajara naar Los Angeles, daar 8 uur ’s nachts wachten, toen die ochtend door naar Washington, daar nog 4 uur wachten en toen begonnen aan mn laatste vlucht van nog 7 en een half uur naar Amsterdam.

Ik heb een van de mooiste tijden van mijn leven achter de rug.
Ik heb gelachen, gedanst, gesprongen, gehuild, gemist, geknuffeld, ervaren, gewerkt, gespeeld, gepraat, nagedacht, gevoeld, gelerd, heel veel geleerd, nog meer geleerd, bewonderd, opengestaan, gewaardeerd, geleefd.

Ik ben verliefd geworden. Verliefd op een prachtig land. Verliefd op een stel 100 kinderen, allemaal op hun eigen manier mooi, lief. Gek op de medewerkers, de vrijwilligers. Verliefd op de natuur, de taal, de cultuur (over het algemeen:P), de mensen, het klimaat, de oceaan, de dieren… verliefd op het tehuis, casa hogar san José, wat ik echt als thuis ben gaan zien.

Daarom..
.. Voelde ik me de afgelopen week heel dubbel qua emoties
.. ben ik verdrietig om die ‘onbekende’ wereld, nu mijn tweede thuis, weer te verlaten
.. kon ik de hele terugreis ook wel huilen

Begrijp me niet verkeerd lieve mensen, ik had ook zo ongelooflijk veel zin om iedereen weer te zien in Nederland, die deuren van Schiphol door te lopen, de allerliefste mensen weer in de armen te vliegen.. en toch is het moeilijk. Misschien kan je er een beetje in komen als je mn verhalen hebt gelezen.. het is een deel van mij geworden, mijn leven en thuis voor een half jaar, ik ben er van gaan houden, en dat laat je niet zomaar achter.

Maar ook daarom..
.. weet ik dat ik helemaal niets hoef kwijt te raken als ik een tijdje weg ben
.. weet ik dat lieve vrienden, familie er nog zijn als ik terug ben
.. weet ik dat ik dit toch wel even zomaar heb gedaan, alleen, en ik ben best een beetje trots :P
.. weet ik dat ik dit wél kan!
.. weet ik zoveel meer over mezelf
.. en een andere wereld
…... en zo kan ik nog wel even doorgaan..

Het voelt een beetje alsof ik m’n tweede thuis verlaat, en een stukje van mij daar achterblijft.

Maar, zeker weten dat ik dan ook terugga. Voor het prachtige land. Voor dat stel 100 kinderen, die lieve, mooie, onweerstaanbaare kinderen. Voor de medewerkers, vrijwilligers. Voor de natuur, de taal, de cultuur, de mensen, het klimaat, de oceaan, de dieren… voor het tehuis, casa hogar san José, mijn tweede thuis.

Por todos los niños, muchachos, las niñas y muchachas, por los trabajadores, mis amigos.. por el país precioso, por mi casa y vida que tenía allá..

Om mijn stukje achtergebleven ik, mijn stukje hart, weer op te zoeken.

Porqué un pedazo de mi corazón se quedó allá..

Dankjulliewel lieve mensen voor alle lieve reacties en berichtjes in die tijd! Het deed me altijd veel plezier ze te lezen en te ontvangen en ze hebben me vaak ook door moeilijkere momenten gehaald :)
Ik ben weer terug in het kikkerland, hoop jullie allemaal snel weer te zien, ben nu vooral bezig met wennen aan het idee, het echt ‘thuiskomen’ en het wennen aan de kou :O !! Maar kan niet wachten om eindeloos door te vertellen over mijn ervaringen, dus, mocht je er benieuwd naar zijn, let me know, want ik zou wel weken door kunnen vertellen ;)

Laatste foto’s volgen nog snel, in het allerallerlaatste berichtje dan, heb ze nu nog niet hier.

En, jullie horen het wel wanneer ik terugga ;)

Tot snel, hasta luego… francis